Mijn leven op het nippertje gered!
Het is oktober 2007. Ik sta op met behoorlijke pijn in de rug. Mijn huisarts vindt tijdens een spoedconsult geen bijzonderheden en ik ga met pijnstillers naar huis. In de loop van de dag wordt de pijn ondragelijk en kan ik mijn bed niet meer uitkomen. De huisarts komt langs en kan weer geen oorzaak vinden. Ik lig werkelijk te sterven van de pijn. De diagnose komt van mijn vrouw “Mijn broer heeft een jaar geleden een lekkend aneurysma van de aorta gehad, en bij mijn man constateer ik dezelfde symptomen”. Zij blijkt het juist te hebben. Met een bloedgang brengt de ambulance mij naar het UMCG-ziekenhuis in Groningen. Op de operatietafel hoor ik professor Van den Dungen nog zeggen “Opschieten mensen, ik geef hem nog hoogstens vier minuten!”. Twee dagen later word ik wakker, “Dat was kantje boord mijnheer!”, zegt de zaalarts. “Uw aorta vertoonde een uitstulping van 9,5 cm, een tijdbom in je lichaam zonder dat je het beseft.
Toen al pleitten prof. Van de Dungen en zijn staf voor een preventief onderzoek naar deze levensbedreigende aandoening. Heel gemakkelijk uit te voeren: via een echo je buik controleren. Vanaf dat moment heb ik mijn verhaal onder de aandacht van de media en mijn ziektekostenverzekering gebracht. Dit preventief echo-onderzoek naar een aneurysma in de buik wordt nog steeds afgewezen omdat het te duur zou zijn. Zeker niet de geringe kosten van het onderzoek, maar wel de kosten voor de eventuele behandeling daarna. Maar dat je daarmee levens kunt sparen is een motief dat men niet durft te noemen. Het lot van de gezondheid van mensen ligt kennelijk in handen van de verzekeringsmaatschappijen. Wat een vreemde wereld!
En ik? De operatie is gelukt en mijn aorta is weer tot normale proporties teruggebracht. Nu 13 jaar later ben ik een man van tachtig, sta nog volop in het leven en ook maatschappelijk actief. Geniet deze extra jaren van mijn kleinkinderen en achterkleinkinderen. Ik merk hoe blij ook zij met hun opa zijn. Prachtige jaren waarin ik met mijn vrouw riviercruises maakte, in de kleine camper door Europa trok en genoot van de vrijheid. Nu fiets ik bijna dagelijks nog een traject van 20km.
En dit alles door de alertheid van mijn vrouw en de snelheid van handelen van het operatieteam in het UMCG in Groningen o.l.v. professor Van den Dungen. Hulde aan deze mensen!
Klaas Mulder, Ter Apel juni 2020
———————————————————————————————————–
Lees het verhaal van Bernard Lempers….
In april 2015 is bij mij tijdens een MRI-scan bij toeval een groot aorta-aneurysma in de onderbuik ontdekt. Spoedige operatie bleek noodzakelijk om scheuren van de aorta (meestal direct dodelijk) te voorkomen. Vóór mijn operatie heb ik mij verdiept in alle ins en outs van buikaneurysma en daarover veel literatuur gelezen.
Met Bart Boll (vaatchirurg in het Canisius-Wilhelmina Ziekenhuis in Nijmegen) zijn de twee operatievarianten besproken.
A: Grote buikoperatie waarbij er in de aorta een zogenoemde broekprothese wordt geplaatst ter overbrugging van het aneurysma. Dit is de duurzaamste oplossing waarbij nacontrole van de prothese op middellange- en langere termijn nauwelijks nodig is. Het is echter een hele grote ingreep met toch wat (operatie-)risico’s op korte termijn en mogelijk met blijvende complicaties.
B: Operatie via de lies. Hierbij wordt via de lies een broekprothese (stent) geplaatst. Operatierisico is hierbij gering en op korte termijn zijn minder complicaties te verwachten. Echter, deze operatie is niet zo duurzaam als de buikoperatie. Levenslange controle is noodzakelijk om o.a. vast te stellen of de stent niet lekt en of die op de goede plaats blijft zitten. Op langere termijn zouden wellicht vervolgoperaties noodzakelijk zijn.
Na ongeveer 6 jaar zijn de risico’s in totaal gedurende deze periode even groot als het directe risico van de buikoperatie. Daarna kleven aan de liesmethode meer risico’s.
Gezien de levensverwachting van de mannen in mijn familie van plusminus 85 jaar, is in samenspraak gekozen voor variant-A. De operatie verliep nagenoeg zonder complicaties. Na een week kon ik het ziekenhuis weer verlaten en na twee maanden was ik voldoende hersteld om zonder beperkingen weer zware fysieke inspanningen te verrichten. Ik prijs mij gelukkig dat bij mij op 65-jarige leeftijd door preventief onderzoek dit aneurysma is ontdekt en dat dit aansluitend succesvol operatief kon worden gerepareerd, dus net op tijd!
In het ziekenhuis kwam ik tot het besef dat ik nog een taak moet vervullen: het voorkomen dat er in Nederland zoveel mensen onnodig sterven door scheuren van de aorta in de buik. Daarom heb ik mede het initiatief genomen voor het oprichten van de Aortastichting.
Bernard J. Lempers